به طور کلی ویولن در هنگام نواخته شدن با سه نقطه چانه، شانه و دست چپ در تماس است.هر یک از این نقاط بخشی از بار دست گرفتن ساز را به دوش می کشند. هرچند، نوازنده باید بتواند که ویولن را بدون کمک گرفتن از دست چپ و فقط با کمک گردن و شانه نگاه دارد.
نوازنده نباید برای نگهداری ساز بر روی شانه چپ، آنرا بالا کشد.شانه باید در هنگام گرفتن ساز به همان وضعیت افتاده خود در حالت طبیعی بدن باقی ماند.طبیعی است اگر گردن نوازنده بلند باشد، او ناخودآگاه برای با تسلط گرفتن ساز،نیازمند بالا کشیدن شانه و یا خم کردن اضافی گردن خود به سمت پایین است.
البته اتخاذ هر یک از دو مورد فوق توسط نوازنده اشتباه است.
در حالت کلی، نوازنده باید دست چپ را تا جایی بالا برد که ساز و دسته آن امتدادی افقی با زمین پیدا کند.بهتر است ساز بگونه ای گرفته نشود که دسته و سرپنجه ساز به سمت زمین و یا برعکس آن نشانه گرفته شود. در حالت اول ستون مهرها به کشش بی مورد به سمت پایین می افتندهمچنین در این حالت، به علت خمودگی نوازنده، تنفس او مشکل تر می گردد.در حالت دوم نیز به مهرهای گردن در جهت معکوس فشار وارد می گردد.
اول تمرینات ساده راست و چپ به مدت 5 دقیقه انگار که اولین روز است که ساز را شروع کرده ایم.
- بعد تمرین ریز روی سیمهای مختلف به مدت 10 دقیقه.
-2 دقیقه استراحت. (بهتر است در این زمان کم که فرصت دراز کشیدن نیست ، ساز
را کنار بگذاریم دستها را رها کنیم و نفس عمیق بکشیم از شکم به نحوی که
ریه ها از پایین به بالا از هوا پر شوند و بعد عمل بازدم را به نرمی و
آهستگی انجام دهیم. )
زمان استراحت کم و زیاد نشود و استراحت کامل باشد (نه تلویزیون نه تلفن
...) نقش استراحت ،حتی زمانی که سرشار از انرژی هستیم و بی نیاز از استراحت
خیلی اهمیت دارد زیرا به نظم عادت می کنیم و ذهن موسیقیدان باید منظم
باشد.
- 10 دقیقه تمرین اتود در گامهای مختلف ( اگر زمان محدود تری داشتیم ، گام
درسی که قرار است تمرین کنیم را می زنیم.) فاصله سوم ها و فاصله چهارم ها
بعد نتها را سه تا سه تا می زنیم بعد چهارتایی ها بعد اتود هایی که پرش
دارند و تریل دارند .
- 5دقیقه استراحت کامل ( روی زمین دراز می کشیم ، چشمها بسته و بدن رها با نفسهای آرام و عمیق)
- مرور درسهای مهم و مطلب دار گذشته.
- تمرین مطالب جدید. یک چهارم زمان به درس هفته قبل تر اختصاص می یابد و سه چهارم به درس این هفته.
- آخر تمرین هم 20 دقیقه یا نیم ساعت با ساز بازی می کنیم . چیزهایی می
زنیم که نزده ایم و جاهایی می رویم که نرفته ایم. این کار تفکر واگرا را
تقویت می کند و باعث افزایش خلاقیت می شود. با این تجربیات نوازنده صاحب
سبک می شود.
با این شیوه دستها آسیب نمی بیند و تکنیک توسعه پیدا می کند.
تقسیم بندی بالا بر مبنای زمان تمرین در روز تقسیم می کنیم مثلا اگر قرار
است دو نوبت و یا بیشتر در روز تمرین بنماییم این تقسیم بندی را در همه این
وعده های تمرینی انجام می دهیم. همچنین زمانهای فوق را بر مبنای زمانی که
در اختیار داریم به دست می آوریم و تقسیم بندی زمانی هر کسی در طول هفته و
ماه تغییر پیدا می کند .
نکته : برای اینکه سیناپس
ها در مغز به خوبی تشکیل شوند باید تمرینهای روزانه را انجام دهیم. اثر
کار مداوم به مراتب بیشتر از تمرینات طولانی و منقطع است.
نکته : در اتاقتان سازتان را جمع نکنید. به نحوی که هر زمان که از کنار آن رد می شوید بتوانید به راحتی آن را به دست بگیرید و بنوازید.
نکته : هرجلسه تمرین باید کل عمر نوازندگی ما را به تصویر بکشد. اگر از اول قطعات سریع و چهار مضراب بزنیم به دست آسیب می رساند.
نکته : به موازات تمرین عملی یکی از مواردی که در پیشرفت نوازندگی تاثیر زیادی دارد نقش تخیل در هنگام شنیدن نوازندگی دیگران است.
نوازندگی دیگران را باید تخیل کنیم . همچنین در جواب آواز . برای این کار
باید شنیدن حرفه ای موسیقی را یاد بگیریم و تمرین کنیم. باید یک قطعه
موسیقی را هنگام شندن تخیل کنیم. (کتاب جهان هولوگرافیک ترجمه داریوش
مهرجویی کتاب مفیدی است برای پی بردن به تاثیر بالای تخیل در پیشرفت عملی
کار)
نکته : روزی که انرژی کافی برای تمرین نداریم چه کنیم؟
جواب یک چیز است : تمرین.
یعنی باید با تمرین حال خوب را فراخوان کنیم و آن را جایگزین حال بدمان
کنیم. ابتدا از تمرینهای ساده شروع کنیم و به تدریج که حال بهتر می شود و
سطح انرژی بالا می رود تمرینات را سخت تر کنیم. این مساله برای ورزش هم
صادق است . روزی که حس ورزش نداریم ، همان روز زمان ورزش کردن است.