در دورانی که ضبط آنالوگ رواج داشت، موزیسین ها سعی می کردند تا وکال را با بیشترین ولوم ممکن ضبط کنند، چرا که هرچه صدا کمتر می شد، مقدار نویز افزایش پیدا می کرد و در نتیجه کیفیت صدا پایین می آمد. حتی زمانی که نسخه ی دیجیتال ۱۶bit به تازگی پدیدار شده بود رکورد کردن با صدای کم، رزولوشن و طیف داینامیکی که در دسترس بود را کاهش می داد، پس در این شرایط هم افراد باید صدا را با شدت هرچه بیشتر ضبط می کردند تا از تمام رزولوشنی که موجود بود استفاده کنند.
اما امروزه تجهیزات دیجیتال، تبدیل آنالوگ به دیجیتال با کیفیت بالای ۲۴bit را فراهم کرده اند که حتی در لِول های پایین هم رزولوشن بالایی را ارائه می دهند. به عنوان یک قاعده ی کلی سعی کنید وکال را با یک شدت و Level مناسب ضبط کنید اما لازم نیست آنقدر وکال را بلند بگیرید که مترها به بالاترین حد خود برسند. پیشنهاد می کنیم وکال را با لِولی در حدود ۱۵- تا ۱۰- دسی بل ضبط کنید، چرا که در این حالت هِدروم کافی برای داینامیک وکال و پردازش هایی که در میکس انجام می گیرد (که ممکن است لِول سیگنال تِرک را بالا ببرد) خواهید داشت.
اگر تِرک وکال شما از محدوده ی ۶- دسی بل عبور می کند، بهتر است gain پری امپ را کاهش دهید تا هدروم بیشتری داشته باشید. فراموش نکنید که اگرچه هنگام ضبط آنالوگ و استفاده از tape هرچه صدا بلندتر باشد کمپرس دلنشینی روی آن انجام می شود، اما در تجهیزات دیجیتال چنین اتفاقی نمی افتد و نباید صدا را بیش از اندازه بلند ضبط کنید.